به گزارش خط هشت ، هفته گذشته با خانم مینو اصلانی، مسئول بسیج جامعه زنان در روزنامه جوان گفت‌وگو کردیم. ایشان در بخشی از گفت‌وگو خاطره‌ای از اولین اعزام خانواده شهدا به مناطق عملیاتی جنوب کشور تعریف کردند که در ادامه می‌خوانیم.
سابقه کاروان‌های راهیان به زمان جنگ برمی‌گردد. اگرچه آن زمان به این نام نبود، اما شروع آن با حضور خانواده‌های شهدا در مناطق عملیاتی در همان سال‌های اول دفاع مقدس صورت گرفت. سال ۶۲ کاروانی از مادران و همسران و خواهران رزمندگان و شهدا را برای بازدید از جبهه به جنوب کشور بردیم. خرمشهر آزاد شده بود، اما ارتش بعثی هنوز به طور متناوب این شهر را بمباران می‌کرد. کاروان ما به سمت خرمشهر حرکت کرد. پس از بازدید از دشت عباس، اتوبوس‌ها حرکت کردند. من در اتوبوس آخر بودم و مسئولیت هماهنگی میان اتوبوس‌ها هم با من بود. نزدیک غروب اتوبوس‌ها حرکت کردند، اما اتوبوس ما در گل و لای منطقه گیر کرد و نمی‌توانست جلوتر برود. قبل از این هم مسئولان به ما گفته بودند، چون منطقه در تیررس توپخانه دشمن است، حتماً باید قبل از غروب خورشید منطقه دشت عباس را ترک کنید، اما راننده ما و آن پاسداری که محافظ ما بود هرکاری کردند، نتوانستند اتوبوس را از گل خارج کنند. قرار شد خانم‌ها در اتوبوس بمانند تا آن‌ها بروند و نیروی کمکی بیاورند. هوا هم در حال تاریک شدن بود. خانم‌ها اصرار داشتند که از اتوبوس خارج شوند، اما راننده و محافظ مخالفت می‌کردند و می‌گفتند جان شما بیشتر در خطر می‌افتد. سرانجام مادران شهدا که بیشترشان هم جوان بودند و فرزندان جوان شهید یا ایثارگر داشتند از اتوبوس پیاده شدند. هر کدام به گوشه‌ای رفتند، پناهی گرفتند و مشغول نماز و دعا شدند. یک فضای روحانی خاصی آنجا حاکم شد. دیگر هوا هم تاریک شده بود. معمولاً خانم‌ها در حالت عادی در دشت تاریک و خالی از سکنه با وجود حیوانات موذی می‌ترسند چه رسد که صدای تیراندازی و شلیک توپ و خمپاره هم می‌آمد، اما آن شب خانم‌ها بدون ترس از همه این‌ها در آن تاریکی مطلق بیابان و وضعیتی که معلوم نبود تا کی ادامه خواهد داشت، با آرامش خاصی، غرق در معنویت و ارتباط با خدا بودند. صحنه بسیار زیبایی بود که هرگز از یادم نمی‌رود. در هر حال ایده راه‌اندازی کاروان‌های راهیان نور به همین کاروان‌های بازدید خانواده شهیدان از مناطق محل شهادت فرزندانشان برمی‌گردد. اولین زائران سرزمین‌های نور که محل شهادت فرزندان این ملت است، خانم‌ها و مادران شهدا بودند.
سابقه کاروان‌های راهیان به زمان جنگ برمی‌گردد. اگرچه آن زمان به این نام نبود، اما شروع آن با حضور خانواده‌های شهدا در مناطق عملیاتی در همان سال‌های اول دفاع مقدس صورت گرفت. سال ۶۲ کاروانی از مادران و همسران و خواهران رزمندگان و شهدا را برای بازدید از جبهه به جنوب کشور بردیم. خرمشهر آزاد شده بود، اما ارتش بعثی هنوز به طور متناوب این شهر را بمباران می‌کرد. کاروان ما به سمت خرمشهر حرکت کرد. پس از بازدید از دشت عباس، اتوبوس‌ها حرکت کردند. من در اتوبوس آخر بودم و مسئولیت هماهنگی میان اتوبوس‌ها هم با من بود. نزدیک غروب اتوبوس‌ها حرکت کردند، اما اتوبوس ما در گل و لای منطقه گیر کرد و نمی‌توانست جلوتر برود. قبل از این هم مسئولان به ما گفته بودند، چون منطقه در تیررس توپخانه دشمن است، حتماً باید قبل از غروب خورشید منطقه دشت عباس را ترک کنید، اما راننده ما و آن پاسداری که محافظ ما بود هرکاری کردند، نتوانستند اتوبوس را از گل خارج کنند. قرار شد خانم‌ها در اتوبوس بمانند تا آن‌ها بروند و نیروی کمکی بیاورند. هوا هم در حال تاریک شدن بود. خانم‌ها اصرار داشتند که از اتوبوس خارج شوند، اما راننده و محافظ مخالفت می‌کردند و می‌گفتند جان شما بیشتر در خطر می‌افتد. سرانجام مادران شهدا که بیشترشان هم جوان بودند و فرزندان جوان شهید یا ایثارگر داشتند از اتوبوس پیاده شدند. هر کدام به گوشه‌ای رفتند، پناهی گرفتند و مشغول نماز و دعا شدند. یک فضای روحانی خاصی آنجا حاکم شد. دیگر هوا هم تاریک شده بود. معمولاً خانم‌ها در حالت عادی در دشت تاریک و خالی از سکنه با وجود حیوانات موذی می‌ترسند چه رسد که صدای تیراندازی و شلیک توپ و خمپاره هم می‌آمد، اما آن شب خانم‌ها بدون ترس از همه این‌ها در آن تاریکی مطلق بیابان و وضعیتی که معلوم نبود تا کی ادامه خواهد داشت، با آرامش خاصی، غرق در معنویت و ارتباط با خدا بودند. صحنه بسیار زیبایی بود که هرگز از یادم نمی‌رود. در هر حال ایده راه‌اندازی کاروان‌های راهیان نور به همین کاروان‌های بازدید خانواده شهیدان از مناطق محل شهادت فرزندانشان برمی‌گردد. اولین زائران سرزمین‌های نور که محل شهادت فرزندان این ملت است، خانم‌ها و مادران شهدا بودند.
