به گزارش خط هشت ، والدین شهید مجتبی یداللهی اولین و جوان ترین شهید مدافع حرم ارتش جمهوری اسلامی ایران در حاشیه مراسم بزرگداشت روز شهید بیمارستان روانپزشکی میلاد شهرستان شهریار درباره فرزند شهیدشان با خبرنگار پایگاه خبری حیات گفت و گو کردند.

حاج علی یداللهی پدر شهید اظهار کرد: 55 سال از خدا عمر گرفتم که 30 سالش را خدمت حاج خانم بودم. حاصل ازدواجمان دو گل پسر به نام های مجتبی و مصطفی شد که هر دو به دانشگاه افسری رفتند.

اولین پسرم مجتبی متولد سال 1370 بود. بعد از پایان دبیرستان در رشته ریاضی، به دانشکده افسری رفت و دوره های تکاوری را در شیراز گذراند.

بعد از پایان دوره، پسرم فرماندهی یگان تیپ 388 را در ایرانشهر عهده دار بود و به مدت 4سال مرزبانی می کرد.

مجتبی شجاع، معتقد و غیرت مدار بود. به تازگی از مرز برگشته بود که تصمیم گرفت برای دفاع از حریم اهل بیت به سوریه اعزام شود.

مجتبی همیشه می خواند:

ای داعشیان وقت ستم کوتاه است    دوران حزین و درد و غم کوتاه است

تا هست چو «مجتبی یداللهی ها»    دستان شما از این حرم کوتاه است

یک ماه از اعزامش به سوریه نگذشته بود که در بیست و یکم فروردین 1395 در حومه حلب، در یک پاتک نابرابر که 60 نفره در مقابل هزار نفر بودند، توسط خمپاره ای که به سنگرش اصابت کرد، ابتدا دست و پای چپش را همانند حضرت ابوالفضل از دست داد و سپس به شهادت رسید.

به همرزمانش گفته بود شماره عمویش در جیبش است که اگر اتفاقی افتاد، به او خبر بدهند. بنابراین با برادر من تماس گرفتند و شهادت پسرم را اطلاع دادند. برادرم به همراه همسرش به خانه مان آمدند و این خبر را به ما دادند.

خداروشکر مجتبی مایه افتخارمان شد و به عنوان اولین شهید مدافع حرم ارتش، همیشه در یادها ماند و پیکرش در امامزاده اسماعیل شهرستان شهریار آرام گرفت.

سکینه حسینی مادر شهید در گفت و گو با حیات اظهار کرد: مجتبی خودش شغلش را انتخاب کرده بود. سال های زیادی از خانه دور بود اما از دوران نوجوانی اش متوجه شده بودم این پسر راه شهدا را در پیش گرفته است.

بعد از پایان دوره اش در ایرانشهر، مدام کلیپ هایی از شهدای مدافع حرم و وضعیت مسلمانان سوریه و حرم حضرت زینب(س) نشانم می داد.

ده روز به تولد مجتبی مانده بود، یک ماه بود که به سوریه اعزام شده بود. صبح روز سی و یک فروردین دلشوره عجیبی داشتم. خودم را با کارهای خانه سرگرم می کردم اما باز هم حال عجیبی داشتم.

چندنفر از بستگانمان بدون اطلاع قبلی به خانه مان آمدند. گفتند به عموی مجتبی خبر داده اند که مجتبی از ناحیه پا مجروح شده و باید به عیادتش برویم. اما من متوجه شدم که مجتبی شهید شده است با این که ناراحت شدم ولی باید بگویم که مایه افتخار ما است .

مبینا آقاخانی

منبع: حیات