برای رزمنده مدافع حرمی که قسمتی از وجود خویش را در جنگ نهاده و سینهاش با مدال جانبازی مزین شده است، باب جهاد همچنان مفتوح است. مبارزه برای دلاوری که پاها، دستها یا چشمانش را در طبق اخلاص نهاده و آنها را در دفاع از حریم اهلبیت (علیهمالسلام) تقدیم کرده، هرگز پایان نمییابد. یک جانباز در ساعات بسیاری از شبانهروز، با مشکلات جسمی و روحی متعددی دستبهگریبان است و همین موضوع باعث میشود هرلحظه برای او، صحنه ایثارگری و همهجا برایش میدان جهاد باشد. اگرچه او در برابر عمل باعظمت خویش مزدی نخواسته است اما ارج نهادن به مقام والای این عزیزان نباید در یادهای ما به غفلت و فراموشی سپرده شود. بیشک باید هرچه بیشتر در رسیدگی به حال این سلحشورانِ بیادعا کوشید. سینه این دلیرمردان، گنجینهای گرانسنگ از خاطراتِ ایثارگریهای همرزمان شهیدشان در میدان جهاد است. آنان که پس از جانفشانیهای فراوان از صحنه نبرد برگشتهاند، میتوانند پیامآوران خوبی برای انتقال روایات مربوط به جبهه باشند. اگر خاطراتِ یادگارانِ معرکه شام به نیکویی به رشته تحریر درآورده شود، ماحصل آن میتواند گنجینهای ارزشمند درزمینه تاریخ شفاهی جنگ سوریه باشد. اما اگر این مهم بهدرستی انجام نشود نتیجه عکس خواهد داشت.
نشر «شهید کاظمی» به تازگی در کتابی با عنوان «هوای این روزهای من»، خاطرات یکی از جانبازان مدافع حرم را روانه بازار نشر کرده است. «رقیه کریمی»، نگارنده این اثر، کوشیده است روایت زندگی و خاطرات جانباز قطع نخاع مدافع حرم، «امیرحسین حاجی نصیری» را در قالب کتابی چهارصد و هفتاد صفحهای به مخاطبان عرضه کند. سبک نگارش کتاب بهصورت مجموعهای از داستانهای کوتاه است. هر خاطره در این اثر، روایت کوتاهی است که با یک عنوان و پایانبندی معنادار تدوینیافته است که مجموعه روایات درعین حال پیوستگی خود را حفظ کردهاند. این جانبازِ نامآشنا که احتمالا بارها تصویرش را در کنار برخی از شهدای مدافع حرم دیدهایم، از اهالی محله «کهنز» شهریار است. او از نوجوانی با شهدایی همچون مصطفی صدرزاده، سجاد عفتی، محمد آژند و... رفیق و هممحلهای بوده است و از این حیث خاطرات شنیده نشده بسیاری از این شهیدان بزرگ برای گفتن دارد.
این جانباز گرانقدر در این اثر علاوه بر شرح زندگی خود از کودکی تا جانبازی، به بیان روایتهای نو و دستاول در رابطه با شهدای نامآشنا و حتی گمنام مدافع حرم میپردازد. شرح بسیاری از عملیاتها و روایت دلاوریهای نیروهای نجباء، فاطمیون، حزبالله و ایرانی از زبان رزمندهای که خود در دل معرکه حضور داشته است حس و حال دیگری دارد. جانبازی که خاطرات تلخ و شیرین فراوانی در سینه دارد و روایاتش، گاه لبخند را میهمان لبهای مخاطب میکند و گاه چشمان او را از شنیدن لحظه آسمانی شدنِ شهدا بارانی میکند. باوجوداین محاسن، اثر یادشده خالی از نقص نیست؛ نقصانی که مستقیما به نویسنده و ناشر کتاب مربوط میشود.
«حاجی نصیری» در سوریه یکی از فرماندهان تیپ سیدالشهدا (ع) به شمار میرفت و در ابتدای اعزام، در واحد شناسایی تیپ سیدالشهدا (ع) مشغول به جهاد بود. بهعنوان یک مخاطبِ آشنا با کتابهای حوزه مقاومت و دفاع مقدس، خاطرات او در واحد اطلاعات و عملیات، برای من یادآور خاطرات «شهید خوش لفظ» در کتاب «وقتی مهتاب گم شد» بود. در ابتدای ورود به فضای روایات لحظات نفسگیر شناسایی و خاطرات راوی از یافتن راهکار مناسب برای عملیات، امید داشتم با اثری با همان حال و هوا و کشش و جاذبه، مواجه شوم. حالآنکه لکنت در نگارش روان خاطرات، ایرادات نگارشی فراوان و ذکر بعضی خاطرات نه چندان جذاب و دلچسب در کتاب، این امیدم را کمرنگ کرد. کلمات و جملات تکراری بسیاری نیز در متن کتاب به چشم میخورد که این موضوع تا حد زیادی از جذابیت محتوای کتاب کاسته است.
اشکالات نگارشی و املایی فراوان کتاب، حکایت از عجله ناشر برای چاپ آن دارد و کتاب را نیازمند یک ویراستاری اساسی کرده است. «هوای این روزهای من» میتوانست همانند کتابهای «وقتی مهتاب گم شد» و «آب هرگز نمیمیرد» که از زبان جانبازان دفاع مقدس بهخوبی روایتشدهاند، به یکی از آثار ماندگار مربوط به جانبازان جنگ سوریه تبدیل شود. ولی نقصهای یادشده آنچنان از زیباییهای کتاب کاستهاند که به مخاطب مجال چندانی برای لذت بردن از مطالعه یک روایت دلنشین را نمیدهند.
پرداختن به خاطرات جانبازان مدافع حرم، همچون رسیدگی به وضعیت روحی و جسمی آنان میتواند کمی از دِینی که این عزیزان به گردنمان دارند را ادا کند. حالآنکه تدوین یک کتاب با محتوای نهچندان جذاب، همراه با ایرادات فراوان نگارشی نهتنها به ادای این وظیفه ما کمک نخواهد کرد، بلکه مخاطب را از خواندن این دست از کتابها دلزده خواهد کرد. همانطور که شهدا و جانبازان، درراه دفاع از آرمانهای والایشان تمامی هستی خود را عرضه میدارند، وظیفه صاحبان قلم و ناشران نیز این است که تمامی تلاش خود را برای انتشار کتابی بینقص با محتوای غنی و ارزشمند بهکارگیرند و در این عرصه آنچنانکه شایسته است، عمل کنند.
منبع: حریم حرم