شهدا می‌آیند تا تلنگری به ما بزنند که‌ای مردم! به کجا می‌روید؟ ارزش‌ها را به کجا می‌کشانید؟ آری! شهدا می‌آیند تا به مسئولان هم تذکر دهند که آهای کسانی که میز و صندلی‌تان به برکت خون ما استوار مانده است، این میز و صندلی‌ها فقط و فقط برای خدمت به خلق خداست؛ نه چیز دیگری...
به گزارش خط هشت ـ سید محمدجواد میرخانی؛ فاطمیه باز از راه رسید، آن‌هم نه دست خالی؛ بلکه با ۱۱۱ لاله فاطمی که روزگاری سربند یازهرا (س) بر پیشانی خود بستند و با توسل به حضرت فاطمه زهرا (س)، اسماعیل‌وار به مسلخ عشق رفتند و به‌سوی حضرتش پر گشودند؛ آری! فاطمیه باز از راه رسید و قصه تابوت‌های سه‌رنگ لاله‌های پرپر، دوباره تکرار شد.
نمی‌دانم که چه سَر و سِری است؛ وقتی اتفاقی در کشور می‌افتد، شهدا خود را از میان تلی از خاک نشان می‌دهند و بازمی‌گردند، تا به همه، از مسئولان تا مردم یادآوری کنند که امنیت موجود در قدم به قدم خاک این کشور، اتفاقی به‌دست نیامده است. آری! شهدا می‌آیند تا تلنگری به ما بزنند و فریاد آن‌ها در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر‌ها بپیچد که‌ای مردم! به کجا می‌روید؟ ارزش‌ها را به کجا می‌کشانید؟ آری! شهدا می‌آیند تا به مسئولان هم تذکر دهند که آهای کسانی که میز و صندلی‌تان به برکت خون ما استوار مانده است، این میز و صندلی‌ها فقط و فقط برای خدمت به خلق خداست؛ نه چیز دیگری...
نمی‌دانم که چه سَر و سِری است؛ وقتی شهدا را می‌آورند، انگار آن‌ها مانند آبی بر آتش فتنه هستند؛ انگار دشمنان به یک‌باره، به درون سوراخ‌موش‌های خود می‌روند و انگار همه مردم، اختلاف‌نظر‌ها و سوءتفاهم‌ها را فراموش می‌کنند و همه و همه زیر یک پرچم سه‌رنگ، تابوت‌های سه‌رنگ را بر دوش می‌گیرند و به سوی خانه ابدی‌شان می‌برند.
اما شهدایی که این‌روز‌ها آمده‌اند، پیام‌هایی را به جامعه ما دارند که باید برای شنیدن آن‌ها، گوش شنوا داشته باشیم! همان ارتشی‌ها، سپاهی‌ها و بسیجی‌های غیور، همان مردانی که برای میهن، امنیت به ارمغان آوردند و زمینه‌ساز آبادی آن شدند، همان‌هایی که جان خود را فدا کردند تا ناموس این سرزمین، به دور از چشم ناپاک بیگانگان، در امنیت زندگی کند و در پناه اسلام آزادی داشته باشد،
آری! شهدا می‌آیند تا آمدن آن‌ها، در روزگاری که برخی بی‌ارزش‌ها علیه ارزش‌ها قیام کرده و عده‌ای هم از روی غفلت و ناآگاهی با آن‌ها همراهی می‌کنند، ما را به تفکری عمیق وا دارد که نکند خدای‌ناکرده ما هم جزو بی‌ارزش‌ها و یا غفلت‌کنندگان شویم؛ خدا نکند.
شهدا می‌آیند تا آمدن آن‌ها، فریادی باشد بر سر خودمان؛ حالا این‌که شهدا بر سر ما فریاد می‌کشند یا نه را کاری ندارم؛ بلکه خودمان با آمدن شهدا، باید بر سر خود فریاد بزنیم و پیام آن‌ها را درک کینم که ای زن مسلمان! کجاست آن یادگار حضرت زهرا (س)؟ و ای مرد مسلمان! کجاست آن یادگار حیدر کرار (ع)؟ حجاب زهرایی و غیرت علوی که شهدا در وصیت‌نامه‌های خود، بر آن تأکید کرده‌اند، کجا رفت؟ آن را با چه چیزی عوض می‌کنیم؟ با شعار‌های فریبنده‌ی پررنگ و لعاب دشمن؟ پس «غیرت دینی» ما کجا رفت؟
آری! مرد و زن همه باید سکوت اختیار کنیم و پای تابوت سه‌رنگ شهیدان، به پیام‌های آن‌ها بیاندیشیم و غبار غفلت را از قلب‌های خود بزداییم؛ چراکه رمز و راز آمدن شهدا در بزنگاه‌های حساس همین است؛ ما به خودمان بیاندیشیم.
افزایش اندازه قلم
