به گزارش خط هشت ، حجت الله سلیمانی، فرزند عیسی، در سی ام فروردین ماه سال ۱۳۳۸ در روستای «چم آب» از توابع بخش صالح آباد شهرستان مهران به دنیا آمد. حجت در دوران خردسالی مادرش را از دست داد. دوران ابتدائی را در مدرسه سروش (سپاه دانش) در روستای چم آب بین سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۰ پشت سر گذاشت. سپس به علت نبود جا و اسکان مناسب در شهر به مدرسه نرفت اما بعدها موفق به ادامه ی تحصیل تا پایه سوم راهنمایی شد.
فعال در تظاهرات قبل از انقلاب
در سال ۱۳۵۷ همزمان با جنبش مردم به خدمت سربازی فراخوانده شد و در این ایام یکی از فعالان و برپاکنندگان تظاهرات علیه رژیم ستم شاهی بود. به عنوان جوانمرد (چریک) در بین سالهای ۱۳۵۹ الی ۱۳۶۱ در ژاندارمری سابق مشغول خدمت شد. و در پایگاههای انجیرک، تنگ تاریکه و شورشیرین به خدمت نظامی مشغول شد.
پدرش می گوید: «حجت الله نقل می کرد که ما روزهایی که در خدمت سربازی شیفت استراحتمان بود، با لباس شخصی در خیابان همراه مردم در تظاهرات شرکت می کردیم، هیچ کس متوجه نمی شد، اگر متوجه می شدند شکنجه میشدیم.»
او همچنین تلاش می کرد تا دیگر سربازان را نسبت به ظلم و ستم رژیم شاه آگاه ساخته و زودتر به دستور امام(ره) از پادگان ها خارج شوند. ایشان در ۲۴ سالگی با دختر عمویش، در تاریخ ۷ آبان ۶۰ ازدواج کرد و مدت زندگی مشترکشان ۶ سال بود و ثمره این ازدواج ۲ فرزند به نامهای زهرا و مرضیه است.
همسرش هم درباره او می گوید: «حجت فردی صادق، درستکار، پاکدامن، اهل تقوا و معرفت بود. بیشتر اوقات در جبهه بود و خیلی کم به مرخصی می آمد. به نماز اول وقت و ساده زیستی اهمیت می داد و نمازش را اول وقت به جا می آورد. تعقیبات و روزه مستحبی می گرفت و احترام به پدر و مادر را واجب می دانست و همیشه روی حرف و قولش اصرار داشت. اهل اسراف و بلند پروازی نبود و به آنچه داشت قانع بود.» در مراسم عزاداری حضرت اباعبدالله (ع) شرکت می کرد و هر روز قرآن تلاوت و در آیات آن تدبر می کرد.به دنیا و اهل آن دلبستگی نشان نمی داد و مهمتر از هر چیز خشنودی خداوند و بندگانش برای او اهمیت داشت.
شجاعت برای یک رزمنده از هر اصلی مهمتر است
همرزمش، آقای عزت الله بسطامی، درباره شهید می گوید: «ایشان خود را سرباز کوچک امام (ره) می دانست و متناسب با تأکیدات و سفارش های رهبر قدم برمی داشت. در اوقات فراغتش اطلاعات آموزش های تخصصی را - که گذرانده بود در اختیار دیگر رسته ها قرار می داد و به آموزش می پرداخت و شعار «شجاعت برای یک رزمنده از هر اصلی مهمتر است» همیشه ورد زبانش بود. معمولا زیارت عاشورا و دعای کمیل را هر چند به تنهایی برگزار می کرد و می گفت: گریه دل آدم را صیقل می دهد و همیشه در حال ذکر و راز و نیاز بود.
این رزمنده همچنین می گوید: « حجت الله شجاع و مهربان بود. سال ۱۳۶۴ به اتفاق در منطقه عملیاتی مهران بودیم که اتفاقی با تعدادی از افراد گروهک منافقین روبه رو شدیم. فرصت زیادی نداشتیم که تفنگهایمان را مسلح کنیم. بنابراین تنها چیزی که به ذهن حجت الله رسید این بود که پدال گاز خودرو را با فشار تمام بفشارد. منافقین خودرومان را به گلوله بستند. من ترسیده بودم، ولی ایشان با مهارت هر لحظه دورتر می شد و می خندید.»
پدرش هم می گوید: « دستگیر فقرا و مستمندان بود. صبور و بردبار و همیشه لبخند بر لبانش نقش می بست. خودش نقل می کرد: در جبهه یک روز موتور یکی از رزمندگان داخل مواضع دشمن جامانده بود. من داوطلبانه نزدیک مواضع دشمن شدم که متوجه شدند و آنجا را مرتب با خمپاره می زدند. گرد و خاک زیادی همه جا را پوشاند، ولی من با تلاش فراوان موتور را به همراه خود آوردم. وقتی برگشتم همه مرا در آغوش کشیدند.»
حضور فعال در عملیات های مختلف
شهید سلیمانی از آبان سال ۶۲ عضو رسمی سپاه شد و سپس از طرف فرمانده لشکر ۱۱ امیر (ع) به خاطر رشادت، شایستگی و لیاقت بی نظیرش به سمت فرمانده گردان پدافند لشکر ۱۱ حضرت امیر (ع) منصوب گردید و در عملیات های مختلف از جمله والفجر ۱۰، کربلای ۱۰ و ۵، نصر ۴ و ۸ و کربلای ۱، والفجر۳، ۵ و ۹، کربلای ۴ انجام وظیفه نموده و بارها در بمباران های دشمن مجروح شد. سرانجام در تاریخ ۲۲ اسفند ۶۶ در عملیات والفجر۱۰ در منطقه شاخ شمیران به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در مزار «علی صالح» بخش صالح آباد از توابع شهرستان مهران به خاک سپردند.
منبع: دفاع پرس
فعال در تظاهرات قبل از انقلاب
در سال ۱۳۵۷ همزمان با جنبش مردم به خدمت سربازی فراخوانده شد و در این ایام یکی از فعالان و برپاکنندگان تظاهرات علیه رژیم ستم شاهی بود. به عنوان جوانمرد (چریک) در بین سالهای ۱۳۵۹ الی ۱۳۶۱ در ژاندارمری سابق مشغول خدمت شد. و در پایگاههای انجیرک، تنگ تاریکه و شورشیرین به خدمت نظامی مشغول شد.
پدرش می گوید: «حجت الله نقل می کرد که ما روزهایی که در خدمت سربازی شیفت استراحتمان بود، با لباس شخصی در خیابان همراه مردم در تظاهرات شرکت می کردیم، هیچ کس متوجه نمی شد، اگر متوجه می شدند شکنجه میشدیم.»
او همچنین تلاش می کرد تا دیگر سربازان را نسبت به ظلم و ستم رژیم شاه آگاه ساخته و زودتر به دستور امام(ره) از پادگان ها خارج شوند. ایشان در ۲۴ سالگی با دختر عمویش، در تاریخ ۷ آبان ۶۰ ازدواج کرد و مدت زندگی مشترکشان ۶ سال بود و ثمره این ازدواج ۲ فرزند به نامهای زهرا و مرضیه است.
همسرش هم درباره او می گوید: «حجت فردی صادق، درستکار، پاکدامن، اهل تقوا و معرفت بود. بیشتر اوقات در جبهه بود و خیلی کم به مرخصی می آمد. به نماز اول وقت و ساده زیستی اهمیت می داد و نمازش را اول وقت به جا می آورد. تعقیبات و روزه مستحبی می گرفت و احترام به پدر و مادر را واجب می دانست و همیشه روی حرف و قولش اصرار داشت. اهل اسراف و بلند پروازی نبود و به آنچه داشت قانع بود.» در مراسم عزاداری حضرت اباعبدالله (ع) شرکت می کرد و هر روز قرآن تلاوت و در آیات آن تدبر می کرد.به دنیا و اهل آن دلبستگی نشان نمی داد و مهمتر از هر چیز خشنودی خداوند و بندگانش برای او اهمیت داشت.
شجاعت برای یک رزمنده از هر اصلی مهمتر است
همرزمش، آقای عزت الله بسطامی، درباره شهید می گوید: «ایشان خود را سرباز کوچک امام (ره) می دانست و متناسب با تأکیدات و سفارش های رهبر قدم برمی داشت. در اوقات فراغتش اطلاعات آموزش های تخصصی را - که گذرانده بود در اختیار دیگر رسته ها قرار می داد و به آموزش می پرداخت و شعار «شجاعت برای یک رزمنده از هر اصلی مهمتر است» همیشه ورد زبانش بود. معمولا زیارت عاشورا و دعای کمیل را هر چند به تنهایی برگزار می کرد و می گفت: گریه دل آدم را صیقل می دهد و همیشه در حال ذکر و راز و نیاز بود.
این رزمنده همچنین می گوید: « حجت الله شجاع و مهربان بود. سال ۱۳۶۴ به اتفاق در منطقه عملیاتی مهران بودیم که اتفاقی با تعدادی از افراد گروهک منافقین روبه رو شدیم. فرصت زیادی نداشتیم که تفنگهایمان را مسلح کنیم. بنابراین تنها چیزی که به ذهن حجت الله رسید این بود که پدال گاز خودرو را با فشار تمام بفشارد. منافقین خودرومان را به گلوله بستند. من ترسیده بودم، ولی ایشان با مهارت هر لحظه دورتر می شد و می خندید.»
پدرش هم می گوید: « دستگیر فقرا و مستمندان بود. صبور و بردبار و همیشه لبخند بر لبانش نقش می بست. خودش نقل می کرد: در جبهه یک روز موتور یکی از رزمندگان داخل مواضع دشمن جامانده بود. من داوطلبانه نزدیک مواضع دشمن شدم که متوجه شدند و آنجا را مرتب با خمپاره می زدند. گرد و خاک زیادی همه جا را پوشاند، ولی من با تلاش فراوان موتور را به همراه خود آوردم. وقتی برگشتم همه مرا در آغوش کشیدند.»
حضور فعال در عملیات های مختلف
شهید سلیمانی از آبان سال ۶۲ عضو رسمی سپاه شد و سپس از طرف فرمانده لشکر ۱۱ امیر (ع) به خاطر رشادت، شایستگی و لیاقت بی نظیرش به سمت فرمانده گردان پدافند لشکر ۱۱ حضرت امیر (ع) منصوب گردید و در عملیات های مختلف از جمله والفجر ۱۰، کربلای ۱۰ و ۵، نصر ۴ و ۸ و کربلای ۱، والفجر۳، ۵ و ۹، کربلای ۴ انجام وظیفه نموده و بارها در بمباران های دشمن مجروح شد. سرانجام در تاریخ ۲۲ اسفند ۶۶ در عملیات والفجر۱۰ در منطقه شاخ شمیران به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در مزار «علی صالح» بخش صالح آباد از توابع شهرستان مهران به خاک سپردند.
منبع: دفاع پرس
