به گزارش خط هشت، شهید عباسعلی محبی دراولین روز از فروردین ماه سال 1334 در روستای نیارق از توابع شهرستان اردبیل متولد شد وی اولین فرزند خانواده بود و دریک خانواده هفت نفری بزرگ شد و پرورش یافت. 

پدرش الله وردی محبی دیپلم و در آن زمان به کارگری مشغول بود چون عباسعلی اولین فرزند خانواده بود بنابراین خانواده ازتولد او خیلی خوشحال بودند. زمانیکه پدر متوجه شده بود مهمانی در راه دارد همیشه سرنماز خدا را شکر می کرد وعاجزانه از خدا می خواست که فرزندش پسری باشد که مایه افتخار و سربلندی خانواده شود.

دوران دبیرستان را در مدرسه طالقانی آغاز کرد و این دوران را نیز با نمرات عالی سپری کرد اولیاء مدرسه از او خواستند تا در تربیت شاگردان به آنها کمک کند و شهید محبی به عنوان کمک معلم مشغول شد. 

وی همیشه فردی مومن و متعهد بود به والدین احترام فراوانی قائل بود و همیشه به فکر خواهرها و برادرهایش بود و برای آنها دلسوزی میک‌رد و درگذران امورات زندگی کمک بزرگی برای پدر و مادر بود.

 دوران نوجوانی را هم بیشتر با دوستان دوران کودکی و هم محله ایها سرکرد چون اخلاقشان با هم جوربود ازنظرعقاید واندیشه طرز فکر یکسان ومشابهی داشتند وهمه اهل دین ومذهب بودند وهدفشان درس خواندن وخدمت به وطن بود.به پدرومادر واولیاء مدرسه احترام زیادی قائل میشد. روحیه ای کاملا" انقلابی داشت وتمام افکار واندیشه اش درجهت تحقق اهداف انقلاب رشد یافته بود. درتمام راهپیمائی‌ها وتظاهرات شرکت می‌کرد و مجروحان و حادثه دیدگان را با محبت و فداکاری به بیمارستان و درمانگاه منتقل می کرد.

نسبت به انقلاب و پیروزیش خیلی حساس بود و در این رابطه فوق العاده احساس مسئولیت می‌کرد و از هیچ تلاشی در این راه فروگذار نبود. با وجود علاقه زیادی که نسبت به علم و تحصیل آن داشت وقتی خواهرهایش قصد تحصیل در مدارس را کردند به شدت مخالفت کرد و قاطعانه گفت: در شرایط غیراخلاقی موجود در مدارس فعلی جایی برای پیشرفت و رشد اخلاقیات و تعالی روحیات دختران وجود ندارد و معتقد بود که همه مردم در انتخاب همسر دخترهای بی سواد خانه نشین را به دختران درس خوانده مدارس آنچنانی پهلوی ترجیح می دهند.

 عباسعلی در دانشکده تربیت معلم رشت پذیرفته شد و با علاقه شدیدی که به علم داشت به آنجا رفت. در آنجا با چند جوان شمالی هم اتاق بود و با آنها رابطه خوب و عمیقی برقرار کرده بود که متاسفانه در زلزله ماسوله و رودبار دوستانش فوت کردند. 

  مادر شهید محبی چنین اظهار می دارد با هرکسی دوست نمی شد اما با آنهایی که دوست بود چنان صمیمی ومهربان بود که رابطه ی عاطفی عمیقی بینشان برقرار گردیده بود به طوریکه دوستان دوران کودکی که تا جوانی با او همراه بودند پس ازشهادت وی اردبیل را ترک کردند وگفتند این شهر بدون عباسعلی چون حبابی خالیست که ما نمی توانیم درآن دوام بیاوریم.

از همان کودکی از هیچ کاری برای کمک به خانواده دریغ نمی کرد. وقتی اولین حقوق معلمی را دریافت کرد با شوق و هیجان به خانه آمد و با هم به بازار رفتیم. دربازار برای همه خواهرها و برادرهایش و برای من و پدرش کلی لباس و وسایل خرید و لوازم و مایحتاج مان را تهیه کرد و پولهایش را هم به من داد تا در مواقع لزوم خرج کنم. 

بالاخره شهید عباسعلی محبی درروز 23 بهمن ماه سال 1357 در درگیری مردم مبارز و دژخیمان رژیم شاهنشاهی پهلوی در میدان شهدای اردبیل (شهربانی سابق ) به آرزوی دیرینه و هدف والایش دست یافت مزار  این شهید والامقام در گلزار شهدای شهدای علی آباد آرام گرفته است

منبع: سبلان ما