به گزارش خط هشت، آمریکایی‌ها در آخرین ارزیابی‌های خود به این نتیجه رسیده بودند که جمهوری اسلامی ایران را نمی‌توان از طریق گزینه نظامی کنترل کرد و تنها راه کنترل این کشور حمایت از اپوزیسیون خارج از کشور و نیرو‌های داخلی است. به زعم آن‌ها نیرو‌های داخلی می‌توانند با خط‌گیری از خارج، ایران را از داخل دچار تلاطم کرده و تمرکز مقامات این کشور معطوف به آشوب‌های داخلی خواهد شد و روند پیشرفت آن نیز کندتر خواهد شد.
برهمین اساس، آمریکایی‌ها گزینه اقدام نظامی علیه ایران را چه برای مدتی یا برای همیشه کنار گذاشتند و اجرای پلن B را که مدام از آن حرف می‌زدند، کلید زدند. آن‌ها که هر لحظه منتظر فرصت بودند، بعد از فوت خانم امینی، فرصت را مناسب دیدند و با تمام قدرت همه مناسبت‌های بین‌المللی را زیر پا گذاشتند و از احساسات مردم ایران سوء استفاده کردند و بحران جدیدی برای کشورمان ایجاد کردند؛ هرچند این بحران خسارت‌های جانی و مالی برای کشورمان به بار آورد، ولی آمریکایی‌ها و پیاده نظام آن‌ها در داخل کشور نتوانستند قاطبه مردم را با خود همراه سازند.
به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها دوباره درخصوص ملت ایران دچار اشتباه راهبردی شده‌اند، چون گمان می‌کردند می‌توانند همه ایرانی‌ها را بسیج کنند تا اعتراضات میلیونی علیه حاکمیت در این کشور شکل بگیرد، ولی در طول هفتاد روز گذشته در کل ایران جمعیت به اصطلاح معترضین به ۱۰۰ هزار نفر نیز نرسید.
وقتی آمریکایی‌ها پروژه بی‌ثبات‌سازی ایران را در این مسیر شکست دیدند، در صدد این برآمدند که برای شعله‌ور کردن اغتشاشات و یا زنده نگه‌داشتن آشوب‌ها در رسانه‌های خود، ترویج خشونت را در دستور کار قرار دهند.
البته این اقدام آمریکایی‌ها نه‌تنها دامنه اغتشاشات و آشوب‌ها را توسعه نداد، بلکه موجب نفرت بیشتر مردم از آن‌ها نیز شد و خیلی زود برخی از معترضین با پی بردن به نقشه شوم دشمن صف خود را از اغتشاش‌گران مورد حمایت غربی‌ها جدا کردند و بعد از حدودا ۷۰ روز که امنیت عموم مردم در برخی از شهر‌های کشورمان خدشه‌دار شده بود، با تلاش مسئولان امنیتی تقریبا امنیت به کشور بازگشت.
آمریکایی‌ها گمان می‌کردند با این اقدامات می‌توانند شرایط را برای ایران سخت کنند تا مجبور شوند تن به خواسته‌های آن‌ها دهند؛ بر همین اساس بود که در نقل و قولی گفته شده بود، که «رابرت مالی» رئیس تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای آمریکا به «جوزف بورل» رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا گفته بود «دو هفته صبر کنید ایران برای دادن امتیازات باورنکردنی راهی ژنو می‌شود.».
اما از آن دو هفته تقریبا ۵۰ روز می‌گذرد، هرچند در این مدت عده‌ای در داخل ایران اغتشاشات را نتیجه سرسختی مقامات ایران در روند مذاکرات هسته‌ای می‌دانستند و از مقامات کشور می‌خواستند که کوتاه بیایند؛ اما مقامات ایران بر این باور بودند که اگر در این شرایط کوچک‌ترین امیتازی بدهند با فشار‌های زیادی روبرو می‌شوند؛ لذا در این وضعیت، به هیچ‌عنوان کوتاه نیامدند و مدام تاکید کردند که جمهوری اسلامی ایران همچنان در مسیر مذاکره خوب، پایدار و قوی حرکت می‌کند.
بر این اساس می‌بینیم که نقشه شوم آمریکایی‌ها به‌خوبی پیش نمی‌رود تا آن‌ها هر امتیازی که می‌خواهند از جمهوری اسلامی ایران بگیرند و علیرغم تمام تلاش‌های دشمن جمهوری اسلامی ایران منفعل نشده است و به تلاش‌های خود برای رفع مشکلات موجود در کشور ادامه می‌دهد و در صدد جبران آسیب‌ها و هزینه‌هایی است که به جامعه ایران در این مدت وارد شد؛ هرچند برخی از این آسیب‌ها در کوتاه مدت قابل ترمیم نیست، ولی با کسب تجربه و با درایت و هوشمندی همه این آسیب‌ها و هزینه‌ها جبران و ایران قوی‌تر از قبل خواهد شد.
