«شهيد حسين اسمعيلي آتشگاه»
در اولين روز ارديبهشت ماه 1347 در روستاي آتشگاه از توابع شهرستان اردبيل و در يك خانواده روستایی و مذهبي پسري متولد شد كه نامش را حسين گذاشتند. اين كودك دومين فرزند پدر و مادرش بود كه بعداً علاوه بر اين كودك صاحب 4 پسر و 2 دختر ديگر نيز شدند تا مجموع فرزندان آنها به 5 پسر و 2 دختر برسد. پدرش مير حجاب و مادرش فيروزه حسيني، حسين را در خانه سيد حسين صدا مي زدند. سيدحسين از كودكي آرام و موقر و سر به زير بود. پسری كه گويي با همه اطرافيان و همدوره هاي خود تفاوت عمده اي داشت. كم حرف و رازدار و ياور پدر و مادر بود.
هنگام تولد ايشان پدر و مادر چند راس احشام و دو قطعه زمين داشتند و وضع اقتصادي خانواده چندان تعريفي نداشت. با آنكه خانواده در مضيقه بودند. اما لطف و صفاي يك زندگي ساده و صميمي به گرمي فضاي خانه و خانواده ميرحجاب و همسرش لطف خاصي بخشيده بود.
آن زمان پدرش «پدرحسين» به دليل بيماري توان كار و تلاش را تا حدودي از دست داده بود و به همين خاطر در مضيقه مالي بودند. يك خانه مستقل روستايي داشتند و البته حسين با تمامي اين تفاصيل دوران ابتدايي را در مدرسه روستا «بابك خرم دين» با نمرات خيلي خوب و موفقيت به اتمام رسانيد. از كودكي مؤدب و با معرفت بود. اهل صداقت و راستگويي بود و دور هيچ گونه زشتي و پليدي مشاهده نمي گرديد. به دليل علاقه حسين به تحصيلات دوران راهنمايي را هم در مدرسه روستاي محل سكونت با موفقيت به اتمام رسانيد. دو سال آخر دوران راهنمايي او مصادف شد با شروع جنگ تحميلي و البته ايشان دبيرستان را نيز با موفقيت از سال 1361 تا 1365 در مدرسه راهنمايي طالقاني اردبيل كه در محله دانش واقع بود، به اتمام رساند. او حتي هنگام تحصيل نيز با كار در خياطي مردي به نام آقاي شكري كه در محله سعدي كارگاه توليد لباس داشت، با خياطي به كسب روزي حلال مبادرت مي ورزيد. در ضمن با حضور در پايگاه محله و آشنايي با دعاي توسل و زيارت عاشورا به درجه اي از صدق و صفاي ديني رسيده بود كه با هزينه خود اين گونه مراسمات را آماده و برگزار مي كرد. او حتي پا را فراتر از اين گذاشته و به پايگاه هاي روستاهاي مختلف سركشي و نيروهاي بسيجي را با معارف ديني و اسلامي آشنا  مي كرد.
او هميشه برادران و خواهران خود را به رعايت آداب و مقررات ديني و اسلامي فرا مي خواند و با نيكي و خوبي به همسايه ها و آشنايان و تمامي مردم بخصوص نيازمندان و سالخورده ها و كودكان، نمونه بارزي از جوانان مؤمن و انقلابي ايران اسلامي بود.
سياوش عيسي نژاد، غلامرضا ذاكري، محي الدين احمدي و حسن يوسفي همگي دوستان او بودند كه همگي در راه انقلاب اسلامي به شهادت رسيده اند و اين ها نشان از اين دارد كه اين گروه انقلابي چه نقشي در جبهه هاي حق عليه باطل ايفا نموده اند.
حسين كه يك انقلابي و طرفداري امام خميني(ره) به تمام معنا بود با حضور در مسجد و صحنه هاي انقلاب و البته ادامه موفقيت آميز تحصيلات خود در طول دوران دبيرستان بارها به جبهه رفت و آمد. موضوع جنگ باعث نشد كه تحصيلات خود را نيمه تمام رها كند. بلكه با جديت تحصيلات را ادامه داد و از دانشسراي تربيت معلم قبول شد. اما كشور خود را در حال جنگ با كشوري متجاوز رها نكرد و با ادامه دادن راه دوستان شهديش علي رغم اين كه آرزويش كسب مدارج علمي بالاتر بود و مي خواست دكتر شود در جبهه ها حاضر شد.
او كه همه را به صبوري و توكل بر خدا دعوت مي كرد و در همه حال پايگاه محله و بسيج را بهترين مكان براي فعاليت مي ديد، عليرغم داشتن سوابق جبهه قبل از فرا رسيدن دوران خدمت سربازي به جبهه رفت و با مسوليت هاي بي سيم چي و بعد از آن آر.پي .چي زن به خدت نظام جمهوري اسلامي پرداخت. او در جواب اصرار هاي مادرش به حضور در كنار خانواده مي گفت: « مادرجان اگر خودت هم بروي و ببيني كه جبهه كجاست تو هم در خانه نمي ماني و امروز وظيفه هر مسلماني است كه در خط مقدم جبهه ها حاضر شود.»
شهادت دوستانش او را مصمم تر ساخت تا با ادامه راه دوستان، انتقام آنها را از دشمن متجاوز بگيرد و در پيروزي كشور خود نقشي ايفا نمايد.
او كه در بسيج فعاليت گسترده اي كرده بود و به سازماندهي نيروهاي بسيجي در روستا و اردبيل همت گمارده بود، عاقبت به فرماندهي هم رسيد و به دليل تحصيلات مناسب و حيا و عصمت و عفت خود محبوب همه نيروها و دوستانش بود.
پسر مؤمن و پاكدامن و راستگوي انقلاب و پيرو واقعي حضرت امام خميني(ره) حسين اسمعيلي كه از دوران كودكي و از بدو تولد سرگذشتي اسلامي و مذهبي داشت. اين شور و حال انقلابي خود را به نيروهاي رزمنده اش نيز منتقل مي كرد و اين همه ناشي از توجه و عنايت خداوند و اهل بيت عليه السلام به اين جوان پاكدامن بود.
مادر شهيد مي گويد: « قبل از تولد حسين، پدرش جهت زيارت مرقد امام رضا(ع) رفته بود آنجا در خواب  مي بيند كه خداوند به ايشان فرزند پسری عطا كرده است كه نامش هم حسين است. او هنگام مراجعت از حرم حضرت رضا(ع) براي فرزندي كه هنوز متولد نشده بود، اما او در خواب ديده بود لباس و كلاه پسرانه مي خرد و به خانه مي آورد و ماجراي خواب و لباس هاي پسرانه را به همسرش تعريف مي كند» اين گونه بود كه اين تقدس و تعلق مذهبي از كودكي در حسین رشد و پرورش يافت و پسر يك روستايي به فرماندهي لايق در جبهه هاي حق عليه باطل تبديل گردد.
عضو لشكر قهرمان عاشورا عاقبت در تاريخ 2/11/1366 در منطقه ماووت عراق كه منطقه مرزي مريوان مي باشد، به همراه نيروهاي تحت امر خود به محاصره نيروهاي عراقي درآمد و با دفاعي جانانه از حيثيت و ناموس و شرف خود و سرزمين خودش قهرمانانه به شهادت رسيد.
بدن مطهرش به همراه پيكر ديگر نيروهايش به مدت هشت سال پيدا نشد. تا اين كه بعد از سال ها بقاياي اجسادشان در قبرستان غريبان شهر اردبيل به خاك سپرده شد.
روحش شاد و راهش پررهرو و مستدام باد